για τα παιδιά μας
Στην Ευρώπη της κρίσης τα παιδιά φαίνεται να έχουν τον πρώτο λόγο. Ομως αρχές όπως του ψηφίσματος 2079 του δεν εχουν ακόμα βρεί ακόμα εφαρμογή στο νομικό οικοδόμημα της χωρας μας.
Αρχές όπως
να διασφαλιστεί απο την πολιτεία ότι οι γονείς έχουν ίσα δικαιώματα απέναντι στα παιδιά τους σύμφωνα με τη νομοθεσία και τη διοικητική πρακτική, ότι κάθε γονέας έχει το δικαίωμα ενημέρωσης και γνώμης για σημαντικές αποφάσεις που αφορούν τη ζωή και την ανάπτυξη των παιδιών τους, πάντα σύμφωνα με το υπέρτερο συμφέρον των παιδιών,
να απαλείψουν από τη νομοθεσία τους κάθε ανισότητα που βασίζεται στην οικογενειακή κατάσταση των γονέων συμπεριλαμβανομένων των γονέων που έχουν προχωρήσει στην πράξη αναγνώρισης τέκνου,
να εισάγουν στη νομοθεσία τους την αρχή της εναλλασσόμενης κατοικίας μετά τη διάσταση/χωρισμό εκτός από περιπτώσεις κακοποίησης ή παραμέλησης ανηλίκου ή ενδοοικογενειακής βίας, και ο χρόνος παραμονής με κάθε γονέα να προσαρμόζεται στις ανάγκες και δραστηριότητες του παιδιού,
να σέβονται το δικαίωμα να εκφέρει την απόψη του το παιδί σε όλα τα θέματα που το αφορούν όταν είναι σε θέση να αντιληφθεί επαρκώς τα θέματα,
να λαμβάνεται υπόψη αν υπάρχει εναλλασσόμενη διαμονή τέκνου κατά την απονομή κοινωνικών επιδομάτων,
να ληφθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα που να εξασφαλίζουν ότι οι αποφάσεις που αφορούν τη διαμονή τέκνου και η άσκηση των δικαιωμάτων του είναι σε πλήρη εναρμόνιση, συμπεριλαμβανομένης και της παραβίασης επικοινωνίας τέκνου-γονέα όταν δεν τηρείται η επικοινωνία λόγω υπαιτιότητας του άλλου γονέα κ.α
Με τη βοήθεια οπωσδήποτε του νόμου, αλλά κυρίως με την αλλαγή της νοοτροπίας στην κοινωνία μας να σταματήσει η μεν γυναίκα-μητέρα να θεωρείται δουλικό των φαντασιώσεων αναπαραγωγής μιας κοινωνίας και ο άντρας-πατέρας να θεωρείται σπερματοφόρος και χρηματοδοτικός μηχανισμός αποκλειστικά.
H απάλειψη των στερεότυπων που αφορούν το ρόλο της γυναίκας και του άντρα μέσα στο πλαίσιο της οικογένειας, απλώς αποτελεί τη φυσική εξέλιξη που συντελέστηκε μέσα από τις κοινωνικές αλλαγές σε σχέση με την οργάνωση της προσωπικής και οικογενειακής ζωής που έλαβαν χώρα τα τελευταία πενήντα χρόνια.
Επιδίωξή μας, δεν είναι τα φύλα να είναι ίδια αλλά να είναι όμοια ως προς τα δικαιώματα, τα καθήκοντά και τις υποχρεώσεις τους.
Είναι η δημοκρατία των ομοίων που καθόρισε μεν τη δυτική κοινωνία, όμως έχει προβλήματα στην εφαρμογής της. Η ισονομία των πολιτών δεν είναι εξασφαλισμένη όσο φαινόμενα διακρίσεων λόγω φύλου αποτελούν τον κανόνα εφαρμογής δικαίου. Η συνταγματική αλλά και η διεθνής υποχρέωση της πολιτείας για την προστασία της οικογένειας, της γονεικής ιδιότητας των πολιτών της και του παιδιού δεν εξασφαλίζονται όταν αφαιρείται από τον ένα γονιό η ιδιότητα του γονέα ενώ ταυτόχρονα μετατίθενται όλες οι υποχρεώσεις ανατροφής στον άλλο. Η πολιτεία δεν έχει άλλα περιθώρια ν‘αποστρέφει το βλέμμα της απο την αναγκαία πλήρη και σοβαρή αλλαγή του οικογενειακού δικαίου η οποία αποτελεί βαριά ευθύνη της τόσο προς τις ενεργές όσο και ως προς τις επόμενες γενιές. Η αποσπασματική τροποποίηση που προκαλείται μόνο μετά από τις καταδικαστικές αποφάσεις των Ευρωπαϊκών και Διεθνών Δικαστηρίων για τις παραβιάσεις των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δείχνει άγνοια ή σκοπιμότητα. Ιδιαίτερα όταν ΟΛΕΣ οι ηγεσίες του Υ.Δ.Δ.Α.Δ. ήταν και είναι ενήμερες τόσο για τα προβλήματα όσο και κυρίως για τις λύσεις. Όσες προσπάθειες και μεταρρυθμίσεις και αν έγιναν ακόμα και στο πρόσφατο παρελθόν για διαφόρους λόγους έμειναν μετέωρες, ακόμα και με την αλλαγή της ηγεσίας.
Δεδομένης της οικονομικής κρίσης, της ανεργίας, της μετατόπισης των ορίων γεννητικότητας, των νέων κοινωνικών τάσεων για τεκνοποίηση σε μεγάλη ηλικία οδηγούμαστε σαφέστατα σε ακραία χαμηλά επίπεδα τεκνοποίησης για την ανανέωση του πληθυσμού. Η κάθετη μείωση των γεννήσεων είναι αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης καθώς αποδεικνύεται, ότι δεν υπάρχει ουσιαστικά εναλλακτική λύση ανατροφής των παιδιών ενώ οτιδήποτε άλλο που θα αποτελούσε προσωρινή έστω λύση είχε σοβαρές συνέπειες είτε στους ίδιους τους γονείς, είτε στο παιδί. Δηλαδή, έπρεπε να ρισκάρουν την εργασία τους ή να μείνει ο ένας από τους δύο άνεργος. Η όποια συμβολή των συνταξιούχων παππούδων και γιαγιάδων δεν είναι δυνατόν να υποκαταστήσει τους γονείς στην ανατροφή των παιδιών ούτε τώρα, ούτε στο άμεσο μέλλον. Ταυτόχρονα το κοινωνικό κράτος είναι απών ή αναποτελεσματικό. Όμως η συρρίκνωση του πληθυσμού έχει επιπτώσεις στην κοινωνική ασφάλιση, την υγεία κ.α.
Οι Συνέπειες στους γονείς ειδικότερα την τελευταία πενταετία αφορούν άμεσα την οικονομική αδυναμία, την εργασία, την επαγγελματική εξέλιξη και επομένως τη φοροδοτική ικανότητα του ή των γονέων. Απόδειξη η εκρηκτική αύξηση των γεννήσεων εκτός γάμου (7%) που συνδέονται για πρώτη φορά με την φτώχεια .
Η οικονομική κρίση που σαφώς είναι και πολυεπίπεδη κρίση αξιών θα έπρεπε να αποτελεί για την πολιτεία ένα καταλύτη-αφορμή για την πλήρη μεταρρύθμιση του Οικογενειακού Δικαίου, προς την κατεύθυνση και τις λύσεις που η ίδια η κοινωνία αναζητά και ήδη εφαρμόζει.
Tο gonis.gr δημοσιεύει κάθε σχόλιο το οποίο είναι σχετικό με το θέμα στο οποίο αναφέρεται το άρθρο. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές και διατηρούμε το δικαίωμα να μην δημοσιεύουμε συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια όπου τα εντοπίζουμε. Σε κάθε περίπτωση ο καθένας φέρει την ευθύνη των όσων γράφει και το gonis.gr ουδεμία νομική ή άλλα ευθύνη φέρει.
