Πράγματι το φαινόμενο της παραβίασης δικαστικών αποφάσεων επικοινωνίας, έχει λάβει στις ημέρες μας, εξαιρετικά μεγάλες διαστάσεις όπως αποδεικνύουν τα στατιστικά στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ., αλλά και η πληθώρα των μηνύσεων που κατατίθεται σχεδόν καθημερινά στις εισαγγελίες όλης της χώρας για το αυτό αδίκημα (232Α Π.Κ.).

Σε αυτές τις περιπτώσεις ο θιγόμενος έχει όπως αναφέρθηκε

α) την δυνατότητα να υποβάλλει μήνυση (για την υποβολή της οποίας δεν απαιτείται παράβολο καθότι η παραβίαση της απόφασης πλήττει ευθέως την δημόσια τάξη), αλλά και μεταξύ άλλων

β) την δυνατότητα να ζητήσει μεταρρύθμιση της επικοινωνίας με απόφαση στην οποία να προβλέπονται αυστηρότερες ποινές στο διατακτικό της απόφασης για κάθε παραβίαση αυτής, ή και

γ) να αιτηθεί την επιμέλεια του/ων τέκνου/ων του, δοθέντος ότι ήδη, μερίδα της νομολογίας (αποφάσεις των Ελλ. Δικαστηρίων) δέχεται ότι η παραβίαση του δικαιώματος επικοινωνίας του άλλου γονέα με τον οποίο δεν διαμένει το τέκνο συνιστά κακή άσκηση της επιμέλειας.

Είναι ωστόσο, προφανές, ότι υπό το πρίσμα της καθυστέρησης στην απονομή της δικαιοσύνης, μόνο η τροποποίηση/ αυστηροποίηση των κείμενων διατάξεων για την παραβίαση δικαστικών αποφύσεων επικοινωνίας αλλά κυρίως  η εφαρμογή της κοινής επιμέλειας σε ευρύτερη κλίμακα θα επιλύσουν το τεθέν νομικό αλλά κυρίως κοινωνικό ζήτημα.

Επί των αναφερομένων, για την τύχη των υποβληθεισών μηνύσεων, πρέπει να αναφερθεί ότι κατά την πρακτική στο σύνολο των δημοσίων υπηρεσιών της χώρας και πρωτίστως στη ΕΛ.ΑΣ. από της καταθέσεως (με αρ. πρωτοκόλλου) οιασδήποτε αίτησης ή μηνύσεως ή αναφοράς ακολουθείται η νόμιμη διαδικασία μη δυνάμενου του εκάστοτε υπαλλήλου να αποφασίσει περί την τύχη αυτής (όλες δηλαδή οι μηνύσεις διαβιβάζονται υποχρεωτικώς στην κατά τόπον αρμόδια Εισαγγελία). Είναι διάφορο και εδώ το ζήτημα της καθυστέρησης των διοικητικών αρχών (λόγω φόρτου εργασίας, έλλειψη μηχανοργάνωσης κλπ) να διεκπεραιώσουν εμπρόθεσμα όλες τις αναφορές και καταγγελίες.